|
118.
Post ol Affonso, kun triumfhonoro,revenis al la Lusitana tero, por ĝui pacon kun la sama gloro, kiel li venkis en milit-danĝero: jen kazo trista, inda je l' Memoro elfosadanta homojn el sub tero, okazis al virin', kiu, post fino mizera, iĝis, post la mort' — reĝino. 119.
Ho, vera amo, kies fort' malmolala korojn jugas per potenc' senbrida, ja ŝian morton nur vi kaŭzis, sola, kvazaŭ ŝi estus malamik' perfida. _ Sovaĝa! oni diras: via bola soif' per larm' ne estas mildigita, sed volas vi krueli kaj tirani, altarojn viajn per homsango bani. 120.
Vi, bela Ignez, ĝuis idiliela dolĉajn fruktojn de l' junec' miela, en dolĉnaiva rev', kiun envie ne lasas daŭri la Fortun' ŝancela. Sur ĝemaj bordoj de l' Mondego, kie akvumis kampojn l' okulparo bela, diradis vi al monto, herbo, floro la nomon, gravuritan en la koro. 121.
Respondis tie vin sopiroj kriaj,kiuj en kor' de via princ' amasis, kaj ĉiam portis al okuloj liaj vin, post ol viaj belaj lin forlasis, nokte en sonĝoj trompe iluziaj, tage en pensoj, kiuj fuĝe pasis, ĝis fine ĉiu penso, vido lia estis memor' pri l' ĝojo idilia. 122.
Li kun princinoj, ĉia bela damola proponitan nupton malakceptis, ĉar ĉion vi malŝatas, vera amo, se vin rigardo dolĉa ĉirkaŭplektis. Vidante filon en ĉi stranga flamo la saĝa patro aĝa, ĉar respektis li pleb-murmuron, kaj kapric-obstinon de l' filo, ke ne volas li edzinon: 123.
Decidis morton de Ignez, por savode l' filo, kiun ĉenis ŝi anime, kredante: fajron de ĉi ama ravo estingi povas nur la sango krime. Ho, kia furioz'! ke nobla glavo, kiu detruis povon de l' sentime luktanta Maŭro, estis direktata nun kontraŭ milda damo delikata. 124.
Ŝin trenis la kruela band' sensentaal reĝo, kiu ŝin jam ekkompatis. sed la popolo per falsargumenta parol' je ŝia murdo lin persvadis. Kaj ŝi, kun koro trista kaj lamenta pri l' princ' kaj filoj, kiuj plorĝemadis kaj kiujn lasos ŝi en orfa sorto, kio ŝin ŝiris pli ol propra morto. 125.
Levinte al kristal-lazur' ĉielal' okulojn, kiujn lavis larm' ĉagrene, (l' okulojn, ĉar la manojn ja kruela ministro al ŝi ligis jam katene) kaj rigardante kun doloro ŝvela la filojn, kiujn vartis ŝi zorgplene, kies orfeco ŝin nun tiel ŝiris, ŝi al kruela av' ilia diris: 126.
Se eĉ rabbestojn, kiuj sangavidasdenaske, per natura maniero, kaj rabbirdegojn, kiuj flugrapidas pensante nur pri rabo el aero, jam ĉiam oni kortuŝite vidas kompati pri l' infanoj kun tenero, kiel kolomboj pri l' patrin' de Nino, pri l' Rom-konstruaj fratoj la lupino; 127.
Do, vi, ja hom' aspekte kaj laŭkore,(se home estas murdi junulinon senfortan, ĉar pri ties kor' fervore ŝi gardas, kiu venkis ŝian sinon), indulgu ĉi infanojn, ke horore ne vidu ili mian sangan finon. Vin i l i movu al kompat', se do vi per senkulpeco vin ne lasas movi. 128.
Kaj, se venkinte super Maŭra multo,vi sciis semi morton fajre, glave, nun sciu vivon doni kun indulgo al mi, senpeka por ĝin perdi prave. Sed se vi puni juĝas pri senkulpo, ekzilu min mizere kaj sensave al ard' Libia, aŭ al frosto Skita, vivi eterne inter larm' verŝita. 129
Ekzilu min al lok' kruelrabia,inter leonojn, tigrojn — eble trovos mi tie senton de kompato pia, kiun en homoj trovi mi ne povos. Tie, kun am', sindon' abnegacia al li, pro kiu mortos mi, mi provos rekrei liajn bildojn, jen videblajn, konsoli la patrinmalĝojojn febrajn. 130/div>
Pardoni volis ŝin la reĝ' kompata, tiel kortuŝe ŝia peto sonis, sed pleb' obstina, kaj la sorto fata (ĉar ĝi destinis tion) ne pardonis. Jam glavojn de ŝtalklingo delikata eltiris, kiuj krimon virto nomis. Ho, kontraŭ dam', kruelaj koroj ŝtonaj, ĉu estis vi pri bravo fanfaronaj? 131/div>
Kiel al bela, juna Poliksena, konsolo lasta de l' patrino aĝa, por venĝi pri Akĥil', la krudmiena Pyrrhus atakis per la fer' sovaĝa, sed ŝi, fiksinte per okul' serena (kiel ŝafid' pacema, mildvizaĝa) la panjon, jam frenezan pro l' mizero, rezigne donis sin al sang-ofero: 132.
Tiel al Ignez murdistar' barbaraen alabastra brust', kiun ornamis perfekta ŝvel', al tiu kiel kara, kiu reĝino poste ŝin proklamis, la glavojn kaj sur ŝia plormalklara okulparo la blankajn florojn banis, venĝem-rapidaj, furioze blindaj, pri sia posta puno ne pensintaj. 133.
Ho, suno, certe kovris vi vualede tiuj monstroj* tiam viajn brilojn, kiel de l' monstra tablo, dum regale el man' Atreus manĝis siajn filojn Thyestes. Vastaj valoj, el la pale frostanta lip' vi aŭdis lastajn dirojn, la nomon Pedro, kiun ŝi krietis, tra malproksimoj eĥe vi ripetis. 134.
Kiel al lekanteto bela, pura,kiun deŝiras, por tro frua fino la sinjorin' per man' volupt-plezura, por en girlando porti ĝin ĉe l' sino, mortas parfumo kaj kolor' velura: samtiel mortas pala junulino. Velkas vangrozoj kaj la blanko ĉarma kiun vivigis roze vivo varma. 135.
Longtempe larme pri la mort' amarala nimfoj de Mondego rememoris, eternmemore je fonteto klara ŝanĝis la larmojn, kiujn ili ploris, kaj baptis ĝin, per nom' ĝisnune stara, "Amo de Ignez" (ĉar ĝi tie floris), jen kiel freŝe ĝi la florojn lavas, ĉar akve larmojn, nome Amon havas. |